Rouw, 15 jaar verder

Ik ben nu 19 jaar, toen papa overleed was ik 3, rouwen doe ik sommige dagen nog steeds.

Ik vertelde papa pas in een brief dat ik graag zou willen dat ik mijn baas op kan bellen om hem te vertellen dat ik niet naar mijn werk kan komen, omdat ik papa mis. Dat zou toch mooi zijn.

Na 15 jaar denk ik dat soort dingen dus nog steeds wel eens.

Maar, ik mis papa steeds minder vaak en ik geniet steeds meer van hem. Ik geniet van de muziek waarnaar hij luisterde en van de boeken die hij schreef. Het verliezen van een ouder is niet iets waar je overheen groeit, iets wat je op een gegeven moment niets meer doet. Ook niet als je nog maar 3 was toen je ouder overleed.

Nu vind ik dat echter niet meer erg, dat het iets met me doet en dat dat voor altijd zo zal zijn. Ik wil niet dat het me niets doet. Soms verlang ik er stiekem zelfs naar dat het weer wat meer met me doet, ook al klinkt dat misschien gek.

Tegen alle lieve kinderen van (een) overleden ouder(s) zeg ik graag:

Je hoeft de pijn niet uit de weg te gaan om ervoor te zorgen dat het minder of draaglijker wordt. Je hoeft de persoon in kwestie niet altijd te missen om te weten dat je van hen houdt. Je hebt altijd het recht om verdrietig te zijn. Je hebt de kracht, misschien heb je die nog niet gevonden maar dan komt dat nog, om met draaglijk verdriet rond te lopen en even goed te genieten van herinneringen en of aandenkens aan degene die helaas niet meer in fysieke vorm bij jou is. Heb geduld. En wees maar eens boos, dat jij dat geduld moet hebben.